Beste acteerprestatie so far
We gingen er eens goed voor zitten. Na een paar summiere social media geruchten volgde korte tijd later de officiële bekendmaking: Fort Boyard komt terug op tv! Tovenaar, tijgers, Passe-partout en die andere. Beelden van avondjes op de bank, met duim in de mond en grote ogen jezelf afvragend of ze die tocht door de buis onder water zouden overleven, verschenen als vanzelf op het netvlies. Verder lezen
Opgeslagen onder Ergernissen, Media
Onlangs was ik op vakantie in Italië, in Toscane om precies te zijn. Op weg naar zomerhuis met zwembad passeerden we een plaatsnaambord, dat me deed besluiten vol op de rem te stappen en mijn vriendin te instrueren een foto te maken. Poggibonsi bleek een industriestadje van niks te zijn, maar ik zal de plek nooit meer vergeten.
Noem het een tic, noem het beroepsdeformatie, maar ik heb iets met bijzondere namen. Ik heb het dan niet over bepaalde ‘acteurs’ die kiezen voor een artiestennaam als Ben Dover of Seymore Butts, en schitteren in kaskrakers als In Diana Jones. Mijn fascinatie gaat uit naar de onbedoeld opvallende benaming van plaats, persoon of product.
Vroeger moest ik grinniken toen mijn broer naar de disco ging in Lopik. En ik heb lang gedacht dat Sexbierum een verzonnen gehucht was. Lake Titicaca kende ik alleen uit een aflevering van Beavis and Butt-Head; pas in Peru ontdekte ik dat het het hoogst bevaarbare meer ter wereld is. En in Zuid-Afrika zijn de sporen van de Nederlandse aanwezigheid (helaas) nog steeds aanwezig, maar toch kon ik bij het stadje Graskop een glimlach niet onderdrukken.
Een paar maanden geleden moest een Amerikaanse politicus noodgedwongen aftreden nadat hij foto’s van zichzelf in boxershort via Twitter had verspreid. Zijn naam: Anthony Weiner. Je kunt het journalisten ook te makkelijk maken. Maar dichter bij huis valt er ook genoeg te lachen. Je maakt Nederlandstalige volksmuziek en luistert naar de naam Frans Duijts. Of wat te denken van Schindler Liften uit Den Haag, of de rolstoelen van de Rotterdamse firma Beenhakker? Je verzint het niet, en dat maakt het juist zo speciaal.
Mijn favoriete straat in Utrecht is dan ook de Hardebollenstraat, en niet vanwege de reden die veel andere mannen zullen geven. Zelden zag ik zo’n mooie vlag om de delicate lading in deze straat te dekken. Mocht je zelf nog op vakantie gaan en een postzegel kunnen missen, dan weet je me bij deze te vinden. Ik kijk uit naar de dag dat er een ouderwetse ansichtkaart met Groeten uit Darmstadt of Slettestrand op de mat valt.
Onderstaand opiniestuk is geplaatst op joop.nl.
Joop.nl, vrijdag 26 augustus 2011
Hoe kip jij? Deze opmerkelijke vraag staat centraal in een nieuwe consumentencampagne, die ervoor moet zorgen dat we jaarlijks meer dan 20 kilo kip per persoon naar binnen gaan werken. Verder lezen
Opgeslagen onder Ergernissen, Opinie, Reclame, Taal
Helaas was ik dit jaar zelf niet op Lowlands, maar ik heb van diverse kanten begrepen dat de sfeer opnieuw geweldig was. Om haar verhaal te onderstrepen wees een vriendin me op onderstaand filmpje, wat inderdaad een feest der herkenning oproept. Verder lezen
Opgeslagen onder Inspiratie, Muziek, Reclame
Het ondenkbare is inmiddels de realiteit. Mijn vriendin is zwanger. ‘We’ zijn zwanger, hoor ik te zeggen. Terwijl ik nog steeds het kind in mezelf koester, koester ik sinds kort dus ook een kind in haar. Ik, die tot voor kort riep dat kinderen niet leuk zijn ‘zelfs niet als ze van iemand anders zijn’. Die nog steeds vind dat kinderwagens op zaterdag uit het centrum van Utrecht geweerd moeten worden. En die tijdens een discussie met een paar trotse jonge ouders beweerde dat mensen onbewust beseffen dat ze hun fifteen minutes of fame nooit zullen krijgen en daarom maar kinderen nemen, zodat er tenminste nog één prestatie bewaard blijft als ze er zelf niet meer zijn.
Nu lijkt het wellicht alsof ik niet blij ben met de wetenschap dat mijn zwemmers de overkant kunnen halen. Dat is onjuist. Ik kijk uit naar het moment dat het product van onze liefde op de wereldmarkt wordt geïntroduceerd. Zolang ze maar de ogen, mond en benen van haar moeder krijgt. En net zo laat seksueel actief wordt als haar vader. Of – mocht de celdeling anders uitvallen – dat hij net als zijn vader meer talent krijgt dan diens vader. Een dochter in Milaan of een zoon bij Barcelona, het is een van mijn weinige dromen die nog steeds kunnen uitkomen.
Ondertussen hoor ik van iedereen dat mijn leven voorgoed zal veranderen, niet wetende of dat nu een belofte of dreigement is. Onzekerheid is de enige zekerheid die ik nog heb. Wat is bijvoorbeeld een zoogcompres? Kun je ergens schuilen tijdens een weeënstorm? Noemen wellustige UVSV-studentes mij straks een FILF? Wat is het verschil tussen de kinderopvang en de Babydump? En waarom kost een kinderwagen tegenwoordig meer dan mijn eerste auto (en zit er desondanks geen motor in)? Met jaloezie kijk ik naar de vreedzame rust die mijn vriendin elke dag uitstraalt. Moeder word je blijkbaar op het moment dat je zwanger raakt, vader pas op het moment van de geboorte.
Het ‘ikje’ van mijn hand is geplaatst in NRC Handelsblad van woensdag 27 juli (voor wie twijfelt: de fictie loopt nog voor de feiten uit).
ik@nrc, woensdag 27 juli 2011
Opgeslagen onder Inspiratie
vk.nl/opinie, maandag 25 juli 2011
Onderstaand opiniestuk, naar aanleiding van de aanslag in Oslo en schietpartij op Utoya in Noorwegen, is geplaatst op joop.nl en vk.nl.
Opgeslagen onder Ergernissen, Media, Opinie
Onderstaand artikel over conflicting accounts in de reclamebranche is geplaatst in Adformatie. Klik op de afbeelding om de pdf te bekijken.
Artikel in Adformatie, 1 juli 2011
Een reclamebureau dat werkt voor Mercedes, mag niet werken voor Opel of Ford. Conflicting accounts heet dat in vaktermen. In een branche waar alles draait om dé innovatieve strategie en hét unieke idee is dit nog steeds een hot item. Maar waarom eigenlijk? Terwijl toegang tot informatie steeds makkelijker wordt en de exclusiviteit ervan steeds moeilijker te beschermen, heeft een opdrachtgever vaak nog steeds het alleenrecht op ‘zijn bureau’. En juist die opdrachtgever wordt daar slechter van.
Toen de liefde zo groot werd dat ik huis en haard voor Utrecht besloot te verruilen, moest er een huis gekocht worden. Voor twee startende DINKies bleek het centrum te duur, Wittevrouwen een droom en Leidsche Rijn een nachtmerrie te zijn. Ons oog viel op de Bloemenbuurt, ondanks de waarschuwing van een in Utrecht geboren en getogen vriend. ‘Van Zuilen komt huilen’, verzekerde hij me. Eigenwijs als ik ben woon ik inmiddels alweer vier jaar naar volle tevredenheid in Utrecht West.
De grootste gewenning voor deze new kid in town bleek de route tussen huis en centrum te zijn: de Amsterdamsestraatweg. En dan met name (het gebrek aan) de heersende verkeersregels. Wie een boodschap moet doen bij Slagerij Ibrahim of Hondenboetiek Tinkerbell, brengt zijn auto niet in een parkeervak maar bij voorkeur vijf meter verder midden op straat tot stilstand. Knipperlichten aanzetten is optioneel. Je rijdt ook geen 50 op de Straatweg maar minstens 80, om de tijd die je achter een voortkruipende bus komt te zitten alvast te compenseren. Wat veel mensen bovendien niet weten is dat het fietspad langs de Straatweg eigenlijk een enorm lang zebrapad is, zonder witte strepen. Als in een reallife Carmageddon steken mensen lukraak over en ontvang je een duim of een andere vinger, afhankelijk van je uitwijkkunsten. Het heeft lang geduurd voor ik met droge oksels Utrecht Centraal wist te bereiken.
Maar nu de onvoorspelbaarheid voorspelbaar wordt en ik af en toe zelfs om me heen durf te kijken, begin ik deze Utrechtse slagader steeds meer te waarderen. Soms lijkt het wel een wereld op zich, met een bevolking die zich weinig aantrekt van wat zich verder op de planeet 030 afspeelt. Bezoekers komen en gaan, Big Bazar heette vorige maand nog Prijstopper maar café De witte raaf is al 100 jaar gewoon De witte raaf. De sfeer van de Straatweg laat zich misschien nog wel het beste symboliseren door het ‘huis van volwassenenvertier’ La Cloche: op het eerste gezicht lijkt het weinig toegankelijk, maar elke dag opnieuw staat de deur op een kier om je te laten weten dat je welkom bent.
Voor mijn werk interview ik regelmatig mensen, met name over wat ze leuk en niet leuk vinden aan hun baan, werkgever en werkomgeving. Voor mijn nieuwe nevenfunctie (columnist van NL30, nog bedankt voor het stemmen!) heb ik aan de andere kant van de tafel moeten plaatsnemen en antwoord gegeven op de vraag wat ik leuk vind aan Utreg me stadsie.
Mocht je niet uit Utrecht komen en meer willen weten over onderstaande hotspots, dan weet je me te vinden. Mocht je een geboren en getogen nuldertigger zijn en veel leukere plekjes kennen, dan hoor ik het ook graag!
Opgeslagen onder Inspiratie, NL30
