Ergens half oktober viel hij weer op de mat. Iets waar ik vroeger dagenlang naar uitkeek en vervolgens dagenlang inkeek, bladzijden van omvouwde en kruisjes in zette, verdwijnt tegenwoordig ongezien tussen de oude kranten. Op het telefoonboek na is de jaarlijkse kinderlokker van Intertoys de grootste papierverspilling die er bestaat. Geloven doe ik al 25 jaar niet meer, sinds de dag dat mijn beste vriendje triomfantelijk vertelde dat HIJ niet bestond. Er volgde een knuistgevecht, maar die boosheid was niets vergeleken bij wat ik voelde toen mijn moeder bij thuiskomst het bedrog, zonder enige schaamte, bevestigde. Inmiddels ben ik behalve zoon ook vader en begin ik te twijfelen aan die hele poppenkast. We leren onze kinderen dat eerlijk het langst duurt en vertellen ze ondertussen jarenlang een leugen.
Onlangs werd bekend dat Bram van der Vlugt zich niet langer in het Sinterklaaspak laat naaien. En zelfs Amerigo heeft na 22 jaar zo’n schurfthekel aan zijn rol gekregen dat hij weigert nog één stap te zetten. Een duidelijker signaal kan ik niet bedenken. Laten we Sinterklaas dit jaar gewoon de zak geven. Valt economisch goed te verantwoorden. Of, geloofwaardiger gezien zijn leeftijd, we vertellen dat hij is overleden. Rustig heengegaan in zijn slaap, of voor mijn part gestikt in zijn baard toen hij de factuur van Bol.com onder ogen kreeg.
Stel je eens voor: geen jaarlijks terugkerende discussies meer over een blanke baas en zijn gekleurde knechten. Geen inspiratieloze pubers die zitten te denken wat ze suffe schoonvaders moeten schenken. Niet langer de avond van tevoren met tegenzin een vormloze surprise in elkaar papier-machéën. Geen geforceerd gezellig dobbelspel met stelletjes die strijden om een seksspeeltje dat uiteindelijk ongebruikt in een la verdwijnt. Niet vijf keer heel de Selexyz door om in de rij te ontdekken dat al die honderden anderen ook de biografie van Steve Jobs cadeau doen. Geen Klaas. Geen Piet. Geen paard. Geen boot. En vooral: geen jeugdtrauma’s meer.