Het begint al bij de foto. Kon je vroeger nog vertrouwen op een overenthousiaste schoolfotograaf, tegenwoordig ben je aangewezen op een tochtige bouwkeet vlak voor het gemeentehuis. En prodentsmile of perfecte haardag ten spijt; die foto moet voldoen aan de eisen in bijlage L van de paspoortuitvoeringsregelingen, oftewel de Fotomatrix Model 2007. Dus sta ik twee minuten en negen euro later met vier identieke afbeeldingen van een nors kijkende man met flaporen in mijn handen.
Stap twee is het voorportaal van de hel, de hal. Een olijk duo, think Waldorf & Statler on Prozac, zit achter een elektronische bingomachine en geeft elke bezoeker een kaartje met daarop een mysterieuze combinatie van een letter en een cijfer. Een kaartje dat ik in ontvangst neem alsof het levenslang toegang tot Lowlands verschaft.
Vanaf dat moment begint wat ik noem ‘Het Grote Wachten’. Wie geluk heeft bemachtigt een plaatsje op gietijzeren varianten van de Rietveld stoel, die niet zonder reden hufterproof zijn gemaakt. Staand dood ik de tijd door de populatie gemeentehuisbezoekers te classificeren. Ikzelf behoor tot de grootste groep, die van de gestrande reizigers. Dan zijn er nog de gelukzalig glimlachende vrouwen, die net getrouwd zijn. De onderuitgezakte mannen met baarden van vijf dagen zijn niet hun echtgenoten, maar pasgeboren vaders die hun kind komen aangeven. Tot slot zijn er de langzaam slenterende senioren met een lege blik en een vol koffiebekertje in de hand. Zij werken in het gemeentehuis.
Terwijl twaalf verschillende monitoren zonder enige logica steeds naar een andere cijferlettercombinatie switchen, breekt het zweet me opeens uit. Als een moderne variant op de Macarena gaan mijn handen in sneltreinvaart al mijn zakken langs. De monotone ‘PLING’ die net als muziek in mijn oren klonk verandert in de filmmuziek van Jaws als ik zie dat C18, MIJN C18, aan de beurt is. Vertwijfeld stap ik op de balie af, waar een vriendelijk meisje van begin twintig zonder vragen mijn gegevens in de computer zet. Opgelucht fiets ik even later naar huis, nog niet beseffend dat ik over twee weken mijn nieuwe ID mag ophalen.